يبكى الحبر مع الكلمات
تملؤ عيناكى انغام وردية
وبرأة الطفل الوديع
فى عينيكى اتطلع الى سحر كغروب الشمس وهبوب الريح
وهدوء يدهشنى كفص الربيع
حين أراكى
لو كنت بالصيف اشعر ان الجو سقيع
حبك أعصار يتشكل فى قلبى
بلا حركات
يجعلنى فى موت وبصمت بلا نهايات
يعجز قلمى عن وصفك
ويبكى الحبر مع الكلمات
اعلم ان هواكى اصبح حلم يعانقنى
فى كل الاسابيع
وبأنى مازلت بين يديكى كطفل رضيع
انت احلامى
وايامى والهامى
وهواكى يجرى فى وريدى واقولها امام الجميع
يا ذات العينين انا عاشقا
انا معجبا
ولا استطيع ان اتكلم سوى أهات
تتردد فوق شفاهى
اكتبها فالابيات
حبك اسطورة خيالية
لم تذكر ابدا فى روايات
عيناكى منقوشة على الجدران
وفى الطرقات
يا ذات العينين
بينى وبينك عوائق
وصواعق
وحائل شبه منيع
لو أشرتى بأن اضيع عمرى
وامزق صدري
تجدينى مطيع
ياذات العينين اهدابك مرصوصة الشعر
كأغنام تمشى فى قطيع
تجزبنى اليها
مرسومة فى شكل بديع
لو نفذ الحبر من قلمى
ساقطع شريانى
واكتب من دمى حكايات
وانزع قلبى
من بين ضلوعى
وبكل خضوعى
وأرسله اليكى أهدائات
ياأمرأة تسحر عقلى
وتشغل فكرى
فى كل الاوقات
لو مات جسدى
وقلبى بيديكي
اقسم ما مات
تجدينى فى كل مكان
وفى كل زمان
وتكون بدايات
وفى صمتى وسكاتى
تعود نبضاتى
الى ماض قد فات
وأشك بأن سكونى فى قبرى
هو أجمل خبر
خدعتنى فيه العرافات
